Co to jest zakażenie układu moczowego?

Zakażenia układu moczowego (ZUM) mogą dotyczyć jednego lub kilku narządów należących do tego układu. Układ moczowy składa się z dwóch nerek, dwóch moczowodów, pęcherza i cewki moczowej. Wyróżniamy zapalenie cewki moczowej (zwykle spowodowane zakażeniem, czasem podrażnieniem), zapalenie pęcherza moczowego i odmiedniczkowe zapalenie nerek. Często jednak lekarze używają ogólnego określenia “zakażenie układu moczowego”, ponieważ nie istnieje proste badanie, które pozwoliłoby dokładnie ocenić, które narządy układu moczowego są objęte zakażeniem. W prawidłowych warunkach mocz nie zawiera drobnoustrojów, jednak jeśli zbyt długo pozostaje w pęcherzu, staje się dobrą pożywką dla bakterii. Zakażenia układu moczowego w większości spowodowane są wprowadzeniem bakterii do ujścia cewki moczowej. Bakterie przylegają do ścianek cewki, namnażają się i przemieszczają w górę cewki moczowej do pęcherza. Najczęściej zakażenia układu moczowego ograniczają się do dolnych dróg moczowych (cewka i pęcherz moczowy).

Zakażenia układu moczowego mogą być wywołane przez różne bakterie, ale większość (80-90%) zakażeń wywołuje pałeczka okrężnicy (Escherichia coli), bakteria powszechnie występująca w przewodzie pokarmowym i zwykle obecna w kale.

Objawy:

• ból, pieczenie lub kłucie podczas oddawania moczu,
• parcie na mocz i dyskomfort w dolnej części brzucha,
• częste oddawanie moczu, bardzo małymi porcjami,
• mocz ciemny, mętny, o zmienionym zapachu,
• krwiomocz, czyli mocz z widoczną krwią,
• stany podgorączkowe i gorączka,
• ból w dolnej części pleców (okolica lędźwiowa),
• ból brzucha (bezpośrednio nad kością łonową),
• ogólne złe samopoczucie.

Przyczyny:

• nieprawidłowości anatomiczne (np. zwężenie cewki moczowej lub moczowodów),
• zatrzymanie moczu, niepełne opróżnianie pęcherza,
• refluks pęcherzowo-moczowodowy (nieprawidłowy, wsteczny przepływ moczu z pęcherza do moczowodów),
• kamica nerkowa,
• cewnikowanie pęcherza (zwłaszcza długotrwałe),
• urazy rdzenia kręgowego,
• cukrzyca (powoduje zmiany w układzie immunologicznym, uszkodzenie nerek i często obecność glukozy w moczu, co ułatwia namnażanie bakterii),
• choroby nerek,
• zaburzenia układu immunologicznego,
• u mężczyzn powiększenie gruczołu krokowego, utrudniające odpływ moczu.

Co to jest oziębłość seksualna kobiet?

Oziębłość seksualna kobiet jest to zaburzenie seksualne, gdzie następuje spadek poziomu potrzeb seksualnych (libido), osłabienie lub brak reakcji seksualnych oraz brak satysfakcji ze współżycia seksualnego.

Oziębłość seksualna może być pierwotna, występująca od inicjacji seksualnej i wtórna, co oznacza, że w przeszłości istniał okres, w którym kobieta odczuwała podniecenie i przeżyła chociaż jeden orgazm z partnerem.

Szybkie tempo życia, ciągły stres i nawarstwianie się obowiązków w pracy i w domu powodują, że impotencja u kobiet staje się coraz bardziej powszechnym problemem.

Objawy:

• brak zainteresowania życiem seksualnym,
• zaniechanie masturbacji i fantazji erotycznych,
• nikłe fizjologiczne podniecenie,
• brak pełnego zaspokojenia.

Przyczyny somatyczne oziębłości seksualnej:

• depresja i życie w ciągłym stresie,
• stosowanie leków hormonalnych, np. antykoncepcji hormonalnej,
• stosowanie hormonalnej terapii zastępczej (HTZ),
• choroby psychiczne, naczyniowe i metaboliczne,
• niski poziom cholesterolu,
• niski poziom glukozy we krwi,
• stosowanie używek: alkoholu, nikotyny, narkotyków,
• choroby pochwy,
• endometrioza,
• stwardnienie rozsiane,
• choroby tarczycy,
• choroby zakaźne (HBV, HCV, HIV),
• zakrzepica naczyń krwionośnych w obrębie miednicy.

Przyczyny psychogenne oziębłości seksualnej:

• brak uczuć i monotonia życia seksualnego,
• brak fantazji seksualnych,
• mechaniczne zaspokajanie potrzeb cielesnych,
• depresja, psychozy i zaburzenia nerwicowe,
• dewiacje seksualne,
• trauma z dzieciństwa lub wieku młodzieńczego – molestowanie, gwałty, kazirodztwo.

Leczenie oziębłości seksualnej:

Walka z oziębłością seksualną polega przede wszystkim na wyeliminowaniu czynnika, który powoduje zaburzenie kontaktów seksualnych. W chwili wykluczenia przyczyn medycznych takich jak wszelkiego rodzaju choroby, urazy, zmiany hormonalne czy nieprawidłowa budowa anatomiczna, oraz po wykluczeniu trudności w odczuwaniu pożądania, podniecenia, czy osiągnięcia orgazmu, po stronie czynników psychologicznych, obniżone libido można skutecznie pokonać także dzięki poradom lekarzy seksuologów i stosowaniu się do ich wskazówek, np. wielu kobietom pomaga rozmowa o ich problemach. Oziębłość seksualną wielu kobietom pomaga pokonać terapia z wykorzystaniem gadżetów erotycznych i seks-zabawek. Wprowadzają one do współżycia element fantazji i motywują partnerów do wcielania się w różne erotyczne role. W walce z problemami seksualnymi, a szczególnie z oziębłością płciową, niezbędna może się okazać także farmakologia. Mogą to być specjalne preparaty, ale także ogólne preparaty, suplementy diety wzmacniające witalność i dobre samopoczucie lub afrodyzjaki, zwiększające popęd seksualny.

Czym są zaburzenia miesiączkowania?

Zaburzenia miesiączkowania to nieregularne cykle menstruacyjne trwające krócej niż 21 dni lub dłużej niż 35 dni.

Objawy:

• cykle menstruacyjne trwające częściej niż co 21 dni,
• cykle menstruacyjne trwające dłużej niż 35 dni,
• miesiączki trwające dłużej niż 8 dni,
• zanik miesiączki,
• pojawienie się obfitych lub skąpych miesiączek,
• ból podczas krwawienia,
• pojawienie się mlekotoku,
• w zaburzeniach hormonalnych może dojść do nadmiernego owłosienia typu męskiego (m.in. na udach, brzuchu).

Przyczyny:

• stres,
• mocne, obciążające ćwiczenia/treningi,
• radykalne/odchudzające diety, ubogie w składniki odżywcze,
• uzależnienie od nikotyny,
• warunki życiowe,
• zmiana trybu życia,
• antykoncepcja hormonalna,
• zespół policystycznych jajników,
• endometrioza,
• stany zapalne miednicy mniejszej.

Profilaktyka, leczenie:

Metoda leczenia zaburzeń miesiączkowania zależy od przyczyny, która ją wywołała. Wykluczając choroby przewlekłe, hormonalne, bardzo ważnym postępowaniem w leczeniu zaburzeń miesiączkowania jest dbanie o ogólny stan zdrowia, kontrole u lekarza rodzinnego.

Przestrzegaj zasad:

• ćwicz i uprawiaj sport na miarę swoich sił a zwiększony wysiłek i plany na wyczynowe uprawianie sportu uzgodnij ze specjalistą. Regularny wysiłek fizyczny pozwala zachować zdrowie serca, naczyń krwionośnych i nerwów. Nie zapominaj o zdrowi układu moczowo-płciowego,
• odżywiaj się zdrowo i utrzymuj prawidłową sylwetkę – nie stosuj drastycznych diet, w przypadku planów na odchudzanie, skontaktuj się ze specjalistą,
• rzuć palenie i nie pij za często alkoholu,
• dbaj o siebie – kontroluj stan swojego zdrowia i wcześnie zapobiegaj chorobom, które mogą wywołać zaburzenia miesiączkowania,
• stosuj profilaktycznie odpowiednią suplementację.

Czym są parcia naglące?

Pęcherz nadreaktywny (ang. Overactive bladder syndrome, OBS, OAB) jest zespołem dolegliwości ze strony układu moczowego. Przyczyną wystąpienia objawów pęcherza nadreaktywnego jest zaburzenie funkcjonowania nerwów odpowiadających za prawidłowe funkcjonowanie układu moczowego. Występuje zarówno u kobiet, jak i mężczyzn. Objawów pęcherza nadreaktywnego nie można wytłumaczyć istnieniem chorób takich jak zakażenie układu moczowego, choroby nowotworowe dróg moczowych oraz kamica.

Naglące nietrzymanie moczu – to niezależny od naszej woli wyciek moczu, któremu towarzyszy lub poprzedza go uczucie nagłego parcia na mocz. Potrzeba oddania moczu w NNM jest trudna do opanowania. Ilość popuszczanego moczu jest najczęściej duża, a problem pojawia się również w nocy.

Objawy:

• częstomocz – czyli wielokrotne oddawanie małych ilości moczu (powyżej 8 razy na dobę). Dodatkowo występuje bolesne parcie na mocz, na skutek skurczu mięśnia wybieracza, pomimo, że pęcherz moczowy jest wypełniony w niewielkiej objętości,
• parcia naglące – są one nagłą, bolesną oraz niepohamowaną potrzebą mikcji. Spowodowane są skurczami mięśni pęcherza moczowego,
• uczucie pełnego pęcherza po oddaniu moczu,
• nietrzymanie moczu z parć naglących – mimowolne popuszczanie moczu z powodu silnego odczucia parcia,
• obecność moczu zalegającego w pęcherzu po zakończeniu mikcji – pomimo zakończenia oddawania moczu, w pęcherzu pozostaje niewielka ilość moczu,
• ciągła potrzeba skorzystania z toalety, niewspółmierna do wypełnienia pęcherza,
• nokturia – czyli oddawanie moczu w nocy.

Przyczyny:

Przyczyny parć naglących nie są do końca znane. Podejrzewa się, że na tego typu problem wpływ mają m.in.:

• uszkodzenia w obrębie rdzenia kręgowego,
• zaburzenia neurologiczne związane z centralnym i obwodowym układem nerwowym,
• styl życia (siedzący tryb pracy, brak aktywności fizycznej, pracy, brak aktywnościpalenie papierosów),
• otyłość, niekontrolowana cukrzyca,
• zespół jelita nadreaktywnego,
• zaburzenia psychiczne np. depresja,
• menopauza,
• przerost prostaty,
• zaparcia,
• niektóre leki.

Zespół pęcherza nadrekatywnego – leczenie

Leczenie pęcherza nadreaktywnego polega na stosowaniu różnych metod. Do najważniejszych metod leczenia zespołu pęcherza nadreaktywnego należą: modyfikacja stylu życia, metody behawioralne, farmakoterapia, elektrostymulacja, a także w ostateczności leczenie chirurgiczne.

Modyfikacja stylu życia:

• ograniczenie przyjmowania napojów zawierających kofeinę, alkohol, napojów gazowanych oraz zmniejszenie ilości płynów przyjmowanych przed nocnym spoczynkiem,
• dbanie o higienę osobistą,
• unikanie infekcji,
• zaprzestanie palenia tytoniu,
• redukcja masy ciała oraz zapobieganie otyłości (otyłość brzuszna powoduje ucisk pęcherza i może powodować parcia naglące i nietrzymanie moczu),
• unikanie zaparć (dieta bogata w błonnik roślinny, spożywanie odpowiedniej ilości płynów, prawidłowa aktywność fizyczna), zaparcia powodują wysiłek podczas oddawania stolca przez co mogą prowadzić do nietrzymania moczu,
• suplementacja.

Metody behawioralne i trening pęcherza

• nauka prawidłowych odruchów mikcji,
• dążenie do przywrócenia odpowiedniego rytmu oddawania moczu (stałe pory mikcji w podobnych odstępach czasowych,
• ćwiczenia mięśni dna miednicy – mięśnie,
• nauka reakcji w momencie wystąpienia parcia na mocz poprzez odwrócenie uwagi, odruchowe rozluźnienie mięśni lub wywołanie skurczu innych grup mięśni,
• metoda biofeedback, czyli biologiczne sprzężenie zwrotne, za pomocą którego pacjenci mogą dostrzec nieuświadomione zmiany powstające podczas procesów fizjologicznych, a następnie wpływać na nie.

Leki na nadreaktywny pęcherz

W objawach towarzyszących pęcherzowi nadreaktywnemu stosuje się preparaty, które zmniejszają nadmierne skurcze pęcherza moczowego. Zazwyczaj zaleca się leki o działaniu antycholinergicznym i rozkurczającym mięśnie gładkie, z których jest utworzony pęcherz moczowy. Należy jednak pamiętać, że wiele z tych leków posiada działania niepożądane takie jak uczucie suchości w jamie ustnej, zaparcia, zaburzenia widzenia lub senność. Mogą także nasilać objawy otępienia, zwłaszcza u osób starszych z demencją.

Jeśli po zastosowaniu wyżej wymienionych grup leków nie obserwuje się poprawy, można zastosować neurotoksyny takie jak toksyna botulinowa, która unieczynnia włókna nerwowe odpowiedzialne za nadmierne skurcze pęcherza, powodując rozkurcz wypieracza. Toksyna botulinowa jest najsilniejszą neurotoksyną występującą w przyrodzie.

Przy stosowaniu różnych form walki z pęcherzem nadreaktywnym, wspomagającą rolę w leczeniu spełnia kuracja suplementowa odpowiednio dobrana jako leczenie uzupełniające.

Co to jest przerost prostaty?

Przerost prostaty to powszechna dolegliwość u mężczyzn powyżej 50. roku życia. Przerost prostaty blokuje przepływ moczu przez cewkę moczową. Komórki prostaty stopniowo rozmnażają się, tworząc powiększenie, które uciska cewkę moczową. W miarę zwężania się cewki moczowej pęcherz musi silniej napierać, aby usunąć mocz z organizmu. Z czasem mięsień pęcherza staje się coraz silniejszy i nadwrażliwy. Pojawia się parcie na pęcherz nawet przy niewielkiej ilości moczu, stąd częsta potrzeba oddawania moczu. Ostatecznie, mięsień pęcherza nie jest w stanie poradzić sobie ze zwężoną cewką moczową i pęcherz nie zostaje w pełni opróżniony.

Objawy:

• częstsze oddawanie moczu,
• ból i/lub pieczenie podczas oddawania moczu,
• słaby lub wolny strumień moczu,
• poczucie niedokładnego opróżnienia pęcherza,
• trudności z rozpoczęciem oddawania moczu,
• odczuwanie wielkiej potrzeby oddania moczu,
• wstawanie w nocy, aby opróżnić pęcherz,
• przerywane oddawanie moczu,
• wysiłek podczas oddawania moczu,
• wyciekanie moczu,
• ponowne oddawanie moczu chwilę po opróżnieniu pęcherza.

Przyczyny:

• proces starzenia się organizmu,
• spadek testosteronu w organizmie mężczyzny,
• uwarunkowania genetyczne,
• niezdrowy tryb życia,
• źle zbilansowana dieta.

Leczenie:

Leczenie przerostu prostaty zależy od objawów i ich wagi, a także od tego, czy u chorego występują inne problemy zdrowotne. Dostępne są różne rodzaje leczenia przerostu prostaty: leczenie farmakologiczne, zabiegi o minimalnej inwazyjności i operacja. Leki na przerost prostaty działają na zasadzie zmniejszania prostaty lub zatrzymania jej wzrostu. Nawet łagodny przerost prostaty wymaga leczenia, dlatego warto wcześnie skonsultować się z lekarzem, gdy pojawią się niepokojące objawy.

Co to jest niepłodność?

Niepłodność powszechnie określana jest jako niezdolność do zajścia w ciążę, w czasie roku regularnego współżycia w celach rozrodczych, bez stosowania metod ograniczenia płodności. Regularność stosunków oznacza co najmniej 3-4 stosunki tygodniowo. Niepłodność zalicza się obecnie do chorób, ponieważ zaburza ona dobrostan fizyczny, jak i psychiczny człowieka. Jest to poważny problem nie tylko młodych ludzi, ale także ogólnospołeczny i demograficzny. Dotyczy około 20% społeczeństwa w wieku rozrodczym, w Polsce jest to około 1,5 mln par. Co najmniej 40% z nich korzysta z pomocy podstawowej opieki zdrowotnej, a około 60% wymaga specjalistycznego postępowania lekarskiego i prowadzenia przez przygotowaną do tego kadrę, w ośrodkach stosujących odpowiednie metody diagnostyki i leczenia. Bezpłodność zaś, według WHO, to trwała niezdolność do zostania rodzicem, dotycząca zarówno kobiety, jak i mężczyzny.

Objawy:

Podstawowym objawem niepłodności jest brak zajścia w ciążę przy regularnym staraniu się przez przynajmniej rok.

Przyczyny:

Wśród aktualnych przyczyn niepłodności należy wskazać odkładanie zachodzenia w ciążę przez pary ze względu na inne priorytety, którymi są studia, kariera zawodowa czy kwestie finansowe. Z wiekiem kobiety spadają zdolności rozrodcze, natomiast największa płodność jest między 20. a 30. rokiem życia. Niepłodność par w równym stopniu dotyczy kobiet i mężczyzn. Starszy mężczyzna również jest mniej płodny, ale jego zdolności rozrodcze utrzymują się znacznie dłużej niż u kobiety. Należy dodać, że nie znamy wszystkich przyczyn, które prowadzą do zmniejszenia płodności. Wśród czynników ryzyka wymienia się między innymi: używki, zaburzenia hormonalne, wady budowy narządów płciowych, wady genetyczne, leki. U mężczyzn duży wpływ na niepłodność mają czynniki środowiskowe, do których zaliczamy: urazy, narażenie na pole elektromagnetyczne, wysokie temperatury czy noszenie obcisłych spodni.

Leczenie:

Zanim wdrożone zostanie leczenie niepłodności, lekarz przeprowadza wywiad, bada pacjentów, zleca badania dodatkowe. Kobiety pyta o przebyte porody, poronienia, wady w rodzinie, a mężczyzn o przebyte operacje, choroby pęcherza moczowego czy spodziectwo. Wiele przyjmowanych leków, przebyte choroby nowotworowe i napromienianie także działają na niepłodność. Podstawowym badaniem u mężczyzny jest badanie nasienia. Dopiero jakość nasienia lub jej brak są powodem, aby wykonywać dalsze badania i sprawdzić, czy pacjent ma problem z niepłodnością czy bezpłodnością. Na podstawie samego wywiadu trudno rozgraniczyć bezpłodność i niepłodność. U kobiety natomiast sprawdza się jej budowę, ocenia masę ciała (ponieważ zarówno nadwaga jak i niedowaga mogą ograniczać płodność), wykonuje USG narządów rodnych, badanie histeroskopowe oraz monitoring cyklu, gdzie sprawdza się w USG, kiedy i czy występuje owulacja. Bardzo wiele informacji o owulacji lekarz jest w stanie uzyskać z wywiadu. Regularne miesiączki świadczą o zdrowiu kobiety, a nieregularne cykle często wiążą się z zaburzeniami owulacji. W zależności od przyczyny wdraża się dedykowane leczenie. Wśród trzech najpopularniejszych metod leczenia niepłodności wyróżnia się:

• leczenie farmakologiczne
• leczenie chirurgiczne
• techniki rozrodu wspomaganego, dzięki którym pary bezpłodne mogą uzyskać ciążę

Co to jest zapalenie prostaty?

Zapalenie prostaty to choroba układu moczowo-płciowego, obejmująca gruczoł krokowy. To on odpowiada za produkcję wydzieliny, w której znajdują się plemniki, zaopatrując je w substancje podnoszące ich jakość. Zapalenie stercza jest dość często występującą dolegliwością, której zwykle towarzyszy obrzęk gruczołu krokowego. Zapalenie prostaty to choroba, która może dotknąć każdego mężczyznę, w każdym wieku. Może przebiegać burzliwie, dając silne i niepokojące objawy, czyli ostre zapalenie prostaty lub jako choroba trwająca długotrwale, lecz o wiele mniejszym natężeniu – przewlekłe zapalenie prostaty.

Objawy ostrego zapalenia prostaty:

• wysoka gorączka,
• dreszcze,
• ból krocza,
• ból odbytu,
• ból krocza promieniujący do prącia i moszny,
• ból przy oddawaniu moczu,
• częste oddawanie moczu,
• mętne zabarwienie moczu.

Objawy przewlekłego zapalenia prostaty:

• zaburzenia lub brak erekcji,
• pieczenie i ból podczas mikcji,
• ból podczas wytrysku,
• pilna potrzeba oddania moczu,
• ból w dolnej części pleców,
• krew w nasieniu.

Przyczyny:

Zapalenie prostaty często może być wywołane nie do końca wyleczonym zakażeniem układu moczowego, spowodowanym przez bakterie przenoszone drogą płciową, np. rzeżączka bądź chlamydia. Istnieje też możliwość, że bakterie normalnie bytujące w cewce moczowej przedostaną się do prostaty, powodując stan zapalny. Istnieją też pewne typy tej choroby, które nie są wywołane przez mikroorganizmy. Przyczyny wówczas nie są do końca znane. Niektórzy badacze piszą o autoagresji, czyli zapaleniu prostaty wywołanym przez atakowanie gruczołu krokowego przez komórki białe organizmu.

Leczenie:

Przy ostrym i przewlekłym zapaleniu prostaty należy podać antybiotyki, które najczęściej pozwalają poradzić sobie z chorobą spowodowaną bakteriami. Jeśli jednak przyczyny nie są bakteryjne, leczenie jest dość skomplikowane. Obejmuje różne dziedziny medycyny – fizjoterapię, neurologię, psychologię, a czasami ortopedię. Stosuje się ćwiczenia mięśni dna miednicy, elektrostymulację i podawanie preparatów mających na celu zmniejszenie stanu zapalnego. Niektórzy badacze piszą też o skuteczności akupunktury, czy jogi.

Co to jest zapalenie pęcherza?

Zapalenie pęcherza jest jednym z rodzajów zapalenia dróg moczowych. Zapalenie dróg moczowych najczęściej wywoływane jest przez bakterie Escherichia coli. Najbardziej na nie narażone są kobiety między 20. a 30. rokiem życia, aktywne seksualnie. Ryzyko zapalenia pęcherza czy cewki moczowej rośnie także w ciąży oraz po menopauzie. Nie oznacza to jednak, że zapalenie dróg moczowych dotyka wyłącznie kobiet. Narażeni są na nie również mężczyźni, tyle tylko, że budowa anatomiczna kobiet sprzyja przedostawaniu się bakterii do organizmu.

Objawy:

• ból, pieczenie lub kłucie podczas oddawania moczu,
• parcie na mocz i dyskomfort w dolnej części brzucha,
• częste oddawanie moczu, bardzo małymi porcjami,
• mocz ciemny, mętny, o zmienionym zapachu,
• krwiomocz, czyli mocz z widoczną krwią,
• stany podgorączkowe i gorączka,
• ból w dolnej części pleców (okolica lędźwiowa), ból brzucha (bezpośrednio nad kością łonową),
• złe samopoczucie i zmęczenie.

Przyczyny:

Najczęstszą przyczyną zapalenia pęcherza moczowego jest zakażenie bakteryjne. Obecność drobnoustrojów w drogach moczowych powyżej zwieracza pęcherza moczowego powoduje stan zapalny. Może być to wywołane:

• przeniesieniem bakterii z okolic odbytu do cewki moczowej,
• nieprawidłową higieną miejsc intymnych,
• stosunkiem seksualnym.

Do stanu zapalnego może również doprowadzić szereg innych czynników niezakaźnych, m. in.:

• podrażnienie w okolicach cewki moczowej, np. w wyniku stosowania perfumowanego mydła lub innych zapachowych produktów do kąpieli czy dezodorantów intymnych,
• stosowanie tamponów,
• antykoncepcja dopochwowa,
• niektóre leki stosowane w chemioterapii,
• radioterapia okolic miednicy,
• długotrwałe stosowanie cewnika,
• niepełne opróżnianie pęcherza w wyniku ciąży i połogu lub nieprawidłowe opróżnianie, które może być spowodowane przez guz bądź, u mężczyzn, powiększenie prostaty,
• menopauza – kobiety w trakcie lub po menopauzie są narażone na częstsze zapalenia pęcherza moczowego ze względu na zmniejszenie wydzieliny z pochwy i zmianę składu fizjologicznej flory bakteryjnej,
• powikłania innych chorób, np. zakażenia nerek, cukrzycy, nieprawidłowości w obrębie gruczołu krokowego, kamienie nerkowe, urazy rdzenia kręgowego.

Leczenie:

Aby potwierdzić obecność bakterii w moczu, wykonuje się posiew. W celu uzyskania prawidłowego wyniku badania ważne jest, aby mocz zebrany do pojemnika był moczem ze środkowego strumienia, ponieważ w okolicach cewki moczowej mogą występować bakterie, których obecność w próbce moczu wykaże zakłamany wynik.

Wśród najczęściej stosowanych preparatów znajdują się leki OTC oraz leki na receptę na bazie furaginy, czyli furadyzyny, które działają przeciwbakteryjnie. Leki te hamują namnażanie drobnoustrojów w organizmie oraz pomagają zlikwidować stan zapalny.

Jeżeli zapalenie pęcherza jest dolegliwością, która bardzo często nawraca lub towarzyszą jej inne objawy bólowe, należy zgłosić się do lekarza pierwszego kontaktu. W tym wypadku lekarz zleci wykonanie badania moczu i możliwą antybiotykoterapię. Leczenie trwa zwykle 10-12 dni i bardzo ważne aby je zakończyć.

Zapalenia pęcherza moczowego nie należy lekceważyć, ponieważ nieleczone może prowadzić do poważnych powikłań, takich jak odkładanie kamieni w nerkach czy ich zakażenia.

Zapobieganie

Bardzo duże znaczenie ma spożywanie produktów bogatych w witaminę C oraz przyjmowanie co najmniej 2l płynów dziennie. Warto zadbać, aby w diecie znalazły się takie produkty, jak czerwona papryka, pietruszka, dynia, żurawina. Kluczowe jest również przestrzeganie higieny osobistej oraz strój adekwatny do pogody.

Co to jest LUTS?

LUTS (ang. lower urinary tract symptoms) są to dolegliwości ze strony dolnych dróg moczowych spowodowane zmianami w obrębie pęcherza moczowego i cewki moczowej, występujące zarówno u mężczyzn, jak i u kobiet.

Objawy:

• częste oddawanie moczu w dzień i w nocy (częstomocz),
• uczucie gwałtownego parcia na pęcherz,
• trudności w powstrzymaniu oddania moczu spowodowane bardzo silnym parciem (tzw. parcia naglące),
• dolegliwości bólowe lub uczucie pieczenia w czasie oddawania moczu,
• zwężenie strumienia moczu i osłabienie jego ciśnienia,
• przerywany, pulsacyjny strumień moczu,
• wydłużenie czasu potrzebnego na oddanie moczu,
• oddawanie moczu kroplami,
• uczucie niepełnego opróżnienia pęcherza po oddaniu moczu,
• nietrzymanie moczu – mimowolny wyciek moczu,
• zespół pęcherza nadreaktywnego,
• infekcje dróg moczowych.

Przyczyny:

• zespół pęcherza nadaktywnego,
• choroby neurologiczne,
• infekcje dróg moczowych,
• wypadanie narządu rodnego u kobiet.

Leczenie/profilaktyka:

Leczenie uzależnione jest od przyczyny oraz dominujących objawów. Chorzy z objawami o niewielkim nasileniu oraz chorzy z umiarkowanymi i nasilonymi objawami, którzy jednak nie postrzegają ich jako istotnie negatywnie wpływające na ich codzienną aktywność życiową nie wymagają leczenia. Dopiero w przypadku znacznej uciążliwości objawów i związanego z tym ograniczenia aktywności życiowej wskazane jest wdrożenie leczenia. W terapii można stosować metody niechirurgiczne – jak terapia behawioralna, czyli trening pęcherza, ćwiczenia mięśni dna miednicy, oraz farmakoterapię, jak również w wybranych przypadkach metody chirurgiczne.